89. böyüyüncə daha azad, daha xoşbəxt olacağımıza inanmaq. nə bilə bilərdim ki, əsl onda azadam, böyüyüncə insan azad ola bilmir. nə bilə bilərdim ki, xoşbəxtlik valideynin oynamağa icazə verdiyi kiçik bir sahədə gizlidir. nə bilərdim ki xoşbəxtlik axşam evə qayıtmalı olacağım vaxta qədər idi. getməyə icazə verilməyən məhəllələrdə, qayıtmaq üçün qoyulan saatlardan sonra xoşbəxtlik yox idi. mən isə düşünərdim ki, xoşbəxtlik orada gizlidir. deyərdim ki uşaq ağlımla : " qoy böyüyüm o məhəllələrə də gedəcəm, evə istədiyim vaxt qayıdacam və xoşbəxt olacam". gördüyünüz kimi uşaq ağlı idi mənimki. böyüdüm və o məhəllələrə də getdim və istədiyim vaxt da qayıdıram. amma xoşbəxtliyi tapa bilmədim. xoşbəxtliyim uşaqlığımda qaldı. uşaq olmaq istərdim, uşaqları açıq bir şəkildə qısqanıram. çünki bir şey istədiyində istədikləri şey olana qədər ağlayırlar. mən ağlasam baxmazlar da insanlar, hətta sevinərlər, istədiyimi etsələr belə içlərində əzilməyimin onlara verdiyi güc hissindən edərlər. ona görə də insanların içində çox ağlamıram. amma tək olanda ağlayıram. bəzən çox ağlayıram. amma bilirəm ki, bu ağlamağım uşaqların ağlamağı ilə eyni deyil. çünki uşaqlar ağlamaqların həqiqətən istədiklərin aldıqlarında, xoşbəxt olduqlarında kəsirlər, mən isə ağlamağı kəsirəm və əmin oluram ki, hələ də xoşbəxt deyiləm.